Yaklaşık 1 ay oldu bu hiç bi şey hissetmeme hallerinden. Etrafımdaki tek insan yine benim, kendini hiç sevmeyen biri için ne ironi di mi?
Yıllardır artisliğine derdim "ehe mehe ben hiç bişey hissetmiyorum ya, ne kadar karizmatikim di mi?" diye. Cezamı gördüm sonunda. Odada oturup 20-25 dakika boş boş bakabiliyorum ve bi şekilde geçiyo o zaman...
Eskiden düşününce zevk aldığım o anlar, acı veriyo artık bana. Acı? Hissettiğim tek şey...
Ha bi de, ağrılarım var. Damn these pills!
Bi dee, uyku problemi çekiyorum kimi zaman, haftasonu düzeltmeye çalışırım.
Bi bu blog kaldı elimde, takdir edersiniz ki böyle mal gibi olduğum anlarda içimi bi tek buraya dökebilirim. O yüzden böyle yazıları okumadan transit geçebilirsiniz, pek gurur duymuyorum bu yazılarda. Sadece dediğim gibi içimi dökmek için...
Yaşıyorum sonuçta, hiç de ölmeyeceğim...
İyi bir şeyler olursa geri döneceğim, özleyin beni...
Arkada da bu çalsın =
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder