Kişisel Gelişim

* Selamlar herkese.

* Öncelikle bir şekilde para mara bulup aldığım albüm için kendimi kutluyorum. Sonra da biraz albüm hakkında konuşmak istiyorum. Şu albüm kapağına bir bakın... Güzel bir şey çıkmama ihtimali ne olabilir ki? Bak şu güzelliğe. Albümümüz, bu toprakların en kaliteli gruplarından, post-rock grubu Kafabindünya'nın Obi isimli, senelerdir süren müzik hayatlarına rağmen çıkardıkları ilk albümüdür. Daha önceden post-rock'a aşinalığınız varsa kesinlikle altın değerinde bi albümdür kendileri. Gerçi 10 liraya aldım. İyidir iyi.

* An itibariyle Ankara'dayım. Ev işleri, iş işleri, okul işleri, sınav işleri, para işleri falan derken neredeyse ağlayacak kadar sinirlerim bozuldu. Bozuk bile aslında hala. Ama bakıcaz ya, napalım.

* Ankara'da kiralık evi sonunda tuttum, liseden beri en iyi arkadaş olduğum kişilerden biriyle. Mutlu olucam eğer yerleşebilirsem. Bu halimle, bir kaç ayna, rusça çalışma post-it'leri, kombi ve Allah'lı lamba dışında tamamen bomboş olan bi eve taşınmak hakikaten ilk etapta çok zor. Ayrıca şu an Ankara'da bu işlerin peşinde koşacak bir ben varım o yüzden bu durumu daha da zorlaştırıyor. Ayrıca (2) elektrikleri daha yeni açtırdım sayılır. Karanlıkta bize süper görünen ev, ışıkla beraber çirkin yüzünü gösterdi. Evet, eski biraz nolmuş?

* Ayrıca iş buldum, bir seyahat acentasında, bilet satış, otel rezervasyon, tercüme gibi işler yapacak gibi görünüp, internette dolaşıyorum. Benden kaynaklanmıyor ama valla. Hiç müşteri yok. Ben de kıçımdan terliyorum, otur otur. İlk sinyaller pek iyi değil ama, elimden geleni yapıyorum işte.

* Amerika'da da değilim ki... Şu an Türkiye'de tanıdıklarımdan çok Amerika'daki tanıdığım insanlar. Neyse napalım.

* Ancak bütün işaretler gelecek senenin çok kötü ve can sıkıcı olacağını gösteriyor. Ya da ben çok düşünüyorum. Aman yaşamadık mı daha önce.

* Eğlenmiyorum da. Vaktim ve param yok. İsteğim de yok gerçi.

* En kötüsü de bayadır adam akıllı müzik dinleyemedim. Bu yüzden kendimi yalnız hissediyorum. En azından bazı anlamlı şarkıları dinleyip bazı anlamlı saatlere gidip bazı anlamlı kişilerle birlikte olabiliyordum. Ne kadar o anlamlı insanlar yanımda olmasalar da veya olmayacak olsalar da.

* Enivey

* Artık hayallerim de var. Bi şekilde seslendirme işine girmeye çalışıcam. Nasılsa sınıfta da kaldım, kursa gidecek vaktim olacak gibi. Sesimi seviyorum ve açıkçası biraz eğitimlerle falan iyi hale geleceğini hissediyorum. Bekle beni Tansaş reklamları.

* Yok lan film falan seslendirmek istiyorum ben. Hiç olmadı animasyon.

* Hiç olmadı Johnny's Bananas?

* Sınıfta kalmak meselesine girmiycem. Haketmeyenler sınıfı geçip efil efil gezerken, ben canımı götümden çıkararak çalışıp çalışıp bütünlemelere girmeme, oradan da 3 notumu yükseltmeme rağmen kaldım. Umarım, ilahi adalet diye bi şey vardır. Yoksa da yaklaşık 8 yaşımdan beri boşuna yaşıyorum.

* "İşler Güçler" izliyorum ben de. Entourage'la yaklaşık aynı temaya sahip olup da ondan bu kadar ayrışan bi dizi... Süperler ya, sadece süperler. İzlemeyenlere şiddetle öneriyorum.

* "Entourage" demişken, ilk bölümdeki "...özellikle de Johnny Chase" diye biten o cümleyi unuttum sanmasınlar.

* O kadar "Entourage" dedim. Hiç ne kadar güzel olduğundan bahsetmedim. Tekrar başlar gibi oldum. Tekrar hastasıyım.

* Genel olarak durum böyle. Kendim dışında vakit harcayacağım kimsem yok. Bişeyleri istemekten de kendime vakit kalmıyor. Apocalypse gelse de eğlensem. Cidden olası bi Zombie Apocalypse'te yıldızlaşacağımı hissediyorum. Sanırım...

* Neyse ya, meraklılarına, durum bundan ibaret. Yazılara kaldığım yerden elbette devam edicem. Tekrar görüşelim olur mu? Yaz bana arada sırada. Seviyorum seni.

"Gereksiz Yere Kullananlar Cezalandırılır"

4… “Dur dur, iniyoruz yapma!” Esmer kadın resmen çıplak kalmış bacağını, adamın ellerinden kurtarmaya çalışırken böyle haykırdı. 3. Kaslı adam “En azından asansörü de denemiş olduk.” dedi kemerini düzeltirken suratındaki azgın gülümsemeyi kaldırmadan. Esmer kadın sesini çıkarmadı. 2. Toparlanmışa benziyordu. Kaslı “Ne zaman geleceğim sana?” diye sordu. Esmer “Görüşürüz merak etme” diye cevapladı. Kaslı her açıdan rahatlamışa benziyordu. ZEMİN KAT.

“Ne zaman bitecek bu işkence?”

Kapı açılır açılmaz, Kaslı kendini dışarı attı. Esmer kadın, zemin kattan asansörü çağıran kocasını görünce ufak bir sevinç çığlığı çıkardı. Suçlu bir gülümseme ile kocasına “Ben de sana gelecektim sevgilim” dedi. Kocası, “Artık gerek kalmadı” diyip ufak bir öpücük kondurdu esmer kadının dudaklarına. Esmer kadın “Nasıldı bugün?” diye sordu, biraz önce olanları kendisine unutturmak amacıyla. 13. Kocası uzun uzun anlatmaya başladı. 17. Ama iyi bir haberi vardı, ay içerisinde terfi alabilirdi. 19. Esmer kadın kocasının elini sıkı sıkı tuttu. “İşte benim kocam bu!” dedi, sarıldı Kocası’na. Beraber bir süre sevindiler. Kocası elini arka cebine götürdü “Hadi ya! Cüzdanı arabada unutmuşum sevgilim. Sen geç eve ben gelirim” dedi. 24. Esmer kadın indi. Kocası zemin kat tuşuna bastı. Kapı kapandığında, “stop” tuşuna bastı.

“Hadi bakalım, yine başlıyoruz.”

Kocası, elindeki cep telefonunda bir şeyler yapmaya başladı, yüksek ihtimalle mesaj çekiyordu. Biraz süre geçtikten sonra asansörü tekrar hareket ettirmek için yeniden “stop” tuşuna bastı. 23. Elindeki çantasından ağız spreyini çıkartıp ağzına sıktı. 20. Asansör durdu, kapı açılır açılmaz gömleğinin üstten 4 düğmesi açık bir kadın girdi ve Kocası’nın üzerine atladı. 19. Mesaj atılan telefonun da sahibi belli oldu artık. 12. Asansör salına salına inerken daha da sertleştiler. 6. Öncekiler gibi bu çift de toparlanacağı zamanı biliyordu. 4. Biri yavaş yavaş kravatını ve kemerini düzeltirken, diğeri de gömleğini ilikliyordu. 2. “Yarın sana uğrayacağım, ‘yukardaki’ terfi toplantısında olacağımı sanıyor.” dedi Kocası. İkisi de sinsice gülümsedi. ZEMİN KAT.

“Artık hepsinden iğreniyorum...”

İkisi de kendini sakin ve birbirlerinden bağımsızmış gibi dışarı attı. Zemin kattan uzun saçlı metalci ergenle, emekli albay bindi. “The Blister Exists” sadece kulağından içeri değil, bütün asansöre yayılıyordu. 3. Emekli albay, gürültü içerisindeki asansörün kapısının yansımasından bıyığını düzeltti. Ergen’e birkaç pis bakış attı. 6. Ergen’i dürtüp konuşmaya başladı, “Evladım bu ne gürültü yahu, illa nefret ettireceksiniz kendinizden! Böyle saygısızlık görmedim!” 9. “Hadi beni geçtim kulaklarına zarar! Şuraya bak saçlar da karı saçı gibi omuzlara kadar!” 11. “Küpe falan da takmış, hiç mi saygınız yok etrafa!” 13. “Biz eskiden takım elbiselerle dışarı çıkardık. İnsanları rahatsız etmemek için duyarlı olurduk biraz” 16. “Bir de senin şu haline bak, mastürbatif yaratık! Annene bile saygın yoktur senin!” 17. Tek kulaklığını çıkartarak Emekli Albay’ı dinleyen Ergen asansörün küçük göstergesinde gördüğü 18 yazısını görene kadar konuşmadı. Kapılar açılınca “Bi’ git işine moruk ya!” diye söylenerek indi.

“Adam haklı bir yerde aslında…”

“Terbiyesiz, saygısız.” Kapının yeniden kapanmasını bile beklemedi Emekli Albay. “Bak bakalım akşam şikayet etmiyor muyum annene, it herif seni!” 19. “Hiç ya, zerre saygı kalmamış kimsede! İnsanlık kalmamış!” 20. “Atam! Bak görüyor musun şu güvendiğin nesillere! Neler yapıyorlar?” 21. “Bunları var ya toplayıp sallandıracaksın meydanda, ibret-i alem olsun diye, bak kalıyor mu bu it sürüsünden!” 22. Kapı açıldı, asansör dışında kel, hafif tombul, yüzünde kocaman çirkin bir yara izi bulunan, buna rağmen güler yüzlü olan, simsiyah ufak yuvarlak güneş gözlükleri olan bir tip bekliyordu. Aynı güler yüzlülükle “Merhabalar efendim.” dedi komşusu Emekli Albay’a. Emekli Albay söylene söylene dışarıya çıktı.

“Tanrım delirmek üzereyim!”

Tip, olanlara anlam veremeden asansör bindi ve zemin kat düğmesine bastı. “Dostlarım! Size neyin yanlış olduğundan bahseden biri oldu mu?” 21. Bağıra bağıra konuşuyordu. “Ben söyleyeyim, bunlar, bütün bunlar gördüğünüz, dokunduğunuz her şey yalan! Televizyonların oyunu bunlar, reklamların, yolları kesen papazların! Dostlarım, ben size Ay’a gitmeyi vaat etmiyorum. Sizlere Ay’ın karanlık tarafına sahip olmayı vaat ediyorum!” 16. “Ben Dünya’ya indirildiğimde gördüm ki Yüceler’den aldığım mesaj doğruymuş. Bunu fark ettim! Dünya benim gelişmem için, içinde kaldığım yumurtaymış! Ben cenin olmayı seçmiyorum! Kim benimle?!” 10. “Etrafınızdaki ışıklı şeylerin hepsi, arabalar, televizyonlar, kayan yıldızlar hepsi sizi cenin olarak bırakmak için. Büyüleyiciler değil mi? Peki birden ışıklar sönerse?” 7. Tip sustu, boğazını ve yüzünden o gülümsemeyi temizledi… Sessizce inmeyi bekledi. ZEMİN KAT.

“İğrenç yaratıklarsınız hepiniz!”

Zemin katta, Tip asansörden inerken binenlere “İyi günler efendim.” dedi. Kocası ve Gömlekli Kadın tekrar bindi asansöre. Kapı kapanır kapanmaz geçmişten kalan bir hesapları varmış gibi tekrar sevişmeye başladılar. 2. Ama onları kötü bir sürpriz bekliyordu. 3. Asansör durdu. Kocası ve Gömlekli Kadın seri hareketlerle toplandılar. Asansörün kapısı açıldı. Elinde sileceği ve kovasıyla apartmanın temizlikçi kadınlarından biri bindi. Temizlikçi, Kocası ve Gömlekli Kadın’ın arkasına doğru geçti. Yukarı çıkış boyunca dikkatli gözlerle onları izledi. Bu absürt sessizlik saatler sürüyor gibiydi. 20. Gömlekli kadın “İyi akşamlar.” diye mırıldanarak indi. 23. Kocası “Kolay gelsin abla.” diyerek indi asansörden. Temizlikçi derinden bir yerlerden bir “Of” çekti. 25. “Şu tiplere bak ya. Pis pis kokular sürüyolar bir de leş gibi oluyo ortalık. Biz de anlamıyoz sanki yiyiştiğinizi, orospu karı.” 32. Temizlikçi en üst katta indi.

“Gitme, bari sen gitme. Bari sen teselli ol bana!”

Asansör aşağıya doğru çağırıldı. 15. 30’lu yaşlarının başlarında bir anne ve kreş çağında bir kız çocuğu bindi. Anne “Özür dilerim.” dedi korkak bir sesle. 13. Kız çocuğu sigara içmekten oluşan balgamlı ve ürkütücü sesiyle “Kes sesini be sorumsuz! Ödeme yapamamışmış!” 12. “İlla benim mi bir şeyler yapmam gerekiyor?! Görmüyor musun şu halimi? Bacak kadar boyum var! Seni de eşek kadar yaptık da noldu, bir boka yaramıyorsun, kocanı bile kaçırdın!” 8. “Ama rahmetli Müjdat babacığım söylemişti. ‘Kop şu kızından, öldükten sonra hayatında kalacaksın da ne olacak? Gel Muğla’da yazlığı senin üzerine yapalım.’ diye.” 5. “Fedakarlık yaptım ben be fedakarlık! Kızının vücuduna girdim, senin yanında olacağım diye! Şu halime bak!” 2. Anne’nin gözlerinden küçük küçük yaşlar süzüldü. ZEMİN KAT.

“Bitsin istiyorum artık! Bitsin!”

Zemin katta kimse binmedi. Kapı kapandı. Ancak 32’den, en üst kattan biri asansörü çağırdı. Asansör inlemeler ve acı sesleriyle yavaş yavaş yukarı doğru yol aldı. 10.

“Otuz iki mi? Yoksa… Yoksa bitiyor mu her şey?”

Asansör sanki heyecanlı bir varlıkmış gibi sallanıyordu. Yoluna çıkan hiçbir şeyi tanımayacak gibiydi. 20.

“Umarım öyledir… Umarım öyledir…”

Asansör ona en çok acı çektiren bu katlardan iki kat daha hızlı geçmek istiyor gibiydi. Bir kimse emin olabilir ki bu kararlılık, bu azim kimsede yoktu. Öyle ki tavandaki ampullerden biri söndü. 30.

“Az kaldı… Az kaldı… Ne olur bitsin artık!” 32.

Kapı yavaş yavaş ardına kadar açıldı. İçine zayıf, bembeyaz tenli, hasta görünümlü, dağınık saçlı, kirli sakallı dağınık giyimli dalgın bir adam bindi. “EVET! EVET!” Dalgın adam kapı kapanır kapanmaz “stop” tuşuna bastı. Asansörün bir köşesine oturdu. “Tamam sen istedin. Kabul ediyorum. Eminim, evet, kimsem, hiçbir şeyim kalmadı. Bunu yapabilirim. Çıkabilirsin oradan. Kabul ediyorum. Görevi ben alıyorum.”

Asansörün motoru kapandı. Yer aniden kaynayan bir bataklık, bir balçık oldu. Dalgın adam, balçığa doğru elini uzattı. Acı çekiyor olsa da ses çıkarmadan içeri gömülmeye başladı. Gömüldükçe gömüldü. Dışarıda hiçbir yeri kalmayacak kadar. Gidiyordu, dalgın adam…

Dalgın adam, gitmiş olmasına rağmen balçık ortadan kalkmadı, aksine dikey, uzun ve ince bir hal almaya başladı. Balçıkta belli belirsiz bir insan silüeti oluştu. Düpedüz insan olan balçık, kır, uzun saçları ve sakalları birbirine karışmış, yitik ve bitmiş bir adam ortaya çıkardı. Adam ortaya çıktıktan sonra, balçık yerde bir nokta olarak kalıncaya dek kayboldu.

Sakallı Adam güldü. Uzun, uzun. Doğarken ilk nefesini alan bir bebek gibiydi. Ancak aksine Sakallı Adam gülüyordu. Ellerine, yüzüne, kollarına, her yerine dokundu. Şaşkın ve mutluydu. “Teşekkür ederim! Teşekkür ederim!” diye mırıldandı. Son bir kez “stop” tuşuna dokundu. 32. katta kapıyı açtı. Aydınlıktan gözleri kamaştı, biraz da acı çekti aslında. Ama bu hiçbir şeydi! Dışarı çıktı. Son bir kez asansöre baktı. Yıllarının geçtiği, hayatının ışığının söndüğü, binlerce pisliği, bozukluğu, kiri, kaosu, nefreti, kızgınlığı taşıdığı o asansöre son bir kez baktı.

“Emeklilik güzel şey” diye geçirdi aklından…

Bill Gates'e Açık Mektup

Çok sayın William Henry Gates.

Bu satırları sizin bize sunduğunuz nimetlerinizden olan Microsoft Windows'un yüklü olduğu bir makineden yazıyorum. Bize 1985 yılından beri IBM'den sonra sunmuş olduğunuz bu yazılım ve yazılımlar gerçekten hayatımızı çok ciddi bir ölçüde kolaylaştırdı. Hele o "Görev Yöneticisi"niz... İnanılmaz gerçekten. Kimi zaman takılan bilgisayarlarımızda pencere kenarlarıyla falan ekranı masmavi yapabiliyoruz, hatta belki de "Explorer" hata verdiği zaman tıkladığımız an ilk önce ekranımız bembeyaz olurken, bir kaç saniye sonra da sadece duvar kağıdımızla gözgöze gelebiliyoruz. Ama o kadar kusur kadı kızında da olur...

Ayrıca belirtmeden edemeyeceğim. Ne zaman isminiz geçse aklımdan "Minesweeper"ı kazandığımız zaman, pencerenin üst tarafında beliren, güneş gözlüklü, "bad-ass" tip aklıma istemsizce geliyor.

Konuya geleyim. Ben çok amatör olarak, yazarlık, senaryo yazarlığı gibi meşgalelerle uğraşıyorum. Bir kaç yerden sağolsunlar başarılı olduğumu da söylemişlerdir. Ancak geleceğim olan bu uğraş belki de sizin yüzünüzden baltalanacak. Ve eminim benim gibi binlerce kişi bunu düşünüyordur.

Evet, tahmin ettiniz, zengin olduğunuz kadar zekisiniz de. "Solitaire"den bahsediyorum.

O küçük aptal kartlar yüzünden, kaç gencin ilhamı kaçtı, kaç ofisin kaç bilgisayarının kaç monitöründe bu oyun sırıtırken kaç emekçi kovuldu, işsiz kaldı, eve ekmek götüremedi, kaç yuva yıkıldı. Gecenin saat 2'lerinde 3'lerinde, finallere çalışmamız gerekirken, salyalar akıta akıta sol üstteki destelere tıkladık senelerdir. Yetti mi peki? Hayır. Daha da üstümüze gelmek zorundaydın değil mi? "Spider", "Hearts", "Freecell" falan. Ama sana bir şey söyleyeyim mi? Hiç biri "Solitaire" kadar bizden olmadı, olamayacak da.

Belki de makinelerin dünyayı işgal edeceğinin en mantıklı göstergesidir "Solitaire". Lütfen sana yalvarıyorum, bizi rahat bırak Bill. Solitaire'i de uninstall et şu cihazlarımızdan. Ekmeğimize dokunma Vilyım!

Saygılarımla

Utku Çalın

(Lan şu kupa 2'li de bi gelemedi!)

Bembeyaz (3 Ağustos)

“Keşke seni tanıdığım andan itibaren bilseydim sana olan borcumun ödenemez olduğunu. Çünkü seni reddeden kemiklerin tarafından kötüye kullanıldın ve beni bunu düzeltmem için çağırdın. Odaya girdiğimde seni kolunda o tüplerle görmek… Sana verilen morfin sırasında makinelerden gelen ses, ne kadar detoneydi. Seni yedirdiler, uyuttular. Ama bana dediler ki, içinde ne fırtınalar dönüyormuş. İnanmadım. Seni kontrol etmeye geldiğimde, sana gülümsedim. Bir süre konuşmadın. Donmuştun. Ses tonumdan nefret ettiğini söyledin, seni çok yalnız hissettiriyormuş. Sonra bana dedin ki, gitmeliymişim. Ama biliyor musun? İçimde bir şeyler benim orada, o hastane yatağının yanında kalmamı söyledi. Çıkıp gidebilirdim. Ama senin yanındaydım. Yanında huzursuz bir şekilde uyuyakaldım. Çünkü onlara inanamadım. Bana dediler ki; seni kurtarmanın hiçbir yolu yokmuş…”

Rüyasında sonsuz bir boşluk gördü. Karşısında hastası vardı, karısı. Keşke hasta olmasaydı. Keşke ona demeselerdi, sonunun yakın olduğunu. Her güzel şeyin bir sonu vardı, ama neden bu kadar erkendi ki? Neden oydu ki? Neden “suçsuz olan”? Şimdi ise karşısında duruyordu işte.

“Bırak işimi yapayım.” diye yalvardı. Sorun ne bilmiyordu ama içinden bir ses kalbinin altında olduğunu söyledi. Elini oraya doğru uzattı. Kız sadece irkildi. Buna izin veremezdi. Onun yalvaran sesi bile kulaklarını tırmalıyordu. Ona doğru uzanan eli, elinin tersiyle ittirdi. Ağlamaya başladı çölün ortasında.

“Özür dilerim. Seni kırmak istemezdim. Ama ne yaptığını görmüyor musun? Görmüyor musun konuşmaktan korkuyorum. Çünkü ses tonumdan nefret ediyorum. Çünkü seni kızdırıyorum. Biliyor musun? Sadece sen uyurken konuşabiliyorum. İşte o zaman sana her şeyi anlatıyorum; her nasılsa beni bir şekilde duyabileceğini hayal ediyorum. Bırak işimi yapayım.” dedi adam. Kız sustu. Adam elini uzatırken sadece izledi. Adam elleriyle içinden, kalbinin altından simsiyah bir kurşun çıkarırken kız sadece izledi. Adam ellerinden kanlar damlamasına rağmen gülümsedi.

“İyileştirdim seni!” diye sevindi adam.

“Keşke bu kadar kolay olsa.” diyebildi kız sadece, bembeyaz elbisesine tezat oluşturacak koyulukta bir kan damlası damlarken.

Adam irkilerek uyandı. Kız yanındaki yatakta yatıyordu. Bu sefer uyuma sırası kızdaydı. “Rüyalarında bir katilim, korkunç bir adamım etrafında dolanan. Sen uyanıkken ise imkansızım, acizim, seni sürekli hayal kırıklığına uğratıyorum.” diye fısıldayabildi ancak. Yatağın etrafına bakındı, ailenin gönderdiği ufak biblolara göz gezdirdi. En son baktığı şeyde de o vardı, bir çerçeve içinde kızın resmi. Kendini o zaman, kızın yatağının kenarında hapis hayatı yaşayan bir ağıt şarkıcısı gibi hissetti. “Seni kurtarmak için, o içindeki kurşunları seve seve alıp, kendi kalbime yerleştirirdim.” diye düşündü, iç çekti. Belki de her şeyin sonu olacak o gözyaşlarından birini dökerek havaya baktı.

“Birisi, herhangi bir kimse bana bunu nasıl durduracağımı söylesin. Çığlık atıyor, acı çekiyor, sonu geliyor ve buna ben sadece şahit olabiliyorum. İliklerim donuyor, hastalıklı gibiyim, acizim bu odada. Ben burada, onun yanında yattığım sürece kimse onu kurtarmaya gelemeyecek…”

***

Kız çölün ortasındaydı.

“Çıkar beni. Beni çıkar. Bu olanları sonlandıramaz mısın? Kapıları kapatsan onların suratına, gitmez mi bu bela? Kurtar beni. Beni kurtar. Bütün bu olanlardan beni koruyamaz mıydın? Beni buradan kazıp kurtaramaz mısın?”

Çığlıklı sesi her yanı sardı.

Adam doktorların sesini duyarak uyandı. “Yeter artık!” diyorlardı. O bu makineye bağlı kaldığı sürece acı dolu bir ölüm onu bekleyecekti.

“Kapatmalıyız makineyi, onu kurtarmanın bir yolu yok.” Kız hala yanındaydı. Adam doktorları yine dinlemedi, ona veda etmenin bu kadar zor olmasını anlamalarını bekliyordu. Fişin çekilmesini istemiyordu.

“Bu kadar mutsuz olmaya başladığımız günleri hatırlıyor musun?” Cevap gelmedi. Cevap beklemiyordu da zaten. “Gümüş alyansları takmıştık, kimse alkışlamıyor gibiydi. Sonra buralara taşındık, hayal kırıklığına uğradık. Uykularımız bozulmuştu, rüyalarımız birleşmişti. Hatta hatırlıyor musun? Sen bütün hastanelere özgeçmişini yollayıp duruyordun. Ne acılı bir süreçti...

…Şimdi burada başbaşayız. İçeri doktor girdiğinde birimiz ölecek. Fiş çekilecek. Kimse bizi düzeltemez, kimse yapamaz bunu. Kimse bizi dinlemez “Yapma” dediğimizde, kimse bizi anlamaz. Bırakalım girsinler içeri.”

***

Birden bütün makineler sustu. Monitörler sadece son bir kere daha öttü. Adama hastanedeki bütün yataklar boş gibi geldi. Kendinin yattığı yatak hariç. Hareket edemiyor gibiydi. Adam yatağa daha sıkı yerleştiğinde yanında hayal meyal karısını gördü… Kadın, adamın kolundaki o aptal hastane bilekliğini çıkardı. Yüzüğünü de adamın avucunun içine sıkıştırdı.

Adam kendi üstüne başına baktı. Bembeyaz hasta kıyafetleri. Kollarında serumlar. Kaburgaları parçalanacak gibiydi. Hasta olan kendisiydi.

Kadın doktor kıyafetleriyle ona yaklaştı. Adam ondan başka kimseyle konuşmak istemiyordu. Sanki herkes onu sivri pençeleriyle bekleyen düşmanlarıydı. Zaten serumlar yüzünden hareket etmek zorlaşıyordu. Kendini iyiden iyiye kapanda hissetti:

“Doktorlar girdi değil mi? Bak kolaymış aslında.” diyebildi adam. Artık süresi daha da azdı. Zaman ona hiç doğru gibi gelmiyor gibiydi zaten. Zaman sadece onu karısından ayıracak sivri pençeli bir düşmandı:

“Konuşmaktan korkma, başkasının yerine konuşma. Zayıfken pazarlık etme, seni suçlamalarına izin verme. Bazı hastalar kurtulamaz, bunun sorumluluğu sana ait değil…

…Kimsenin senin bunu hak ettiğini söylemesine izin verme.”

Birden adam sustu. Nefesi son bir kere daha çıktı.

Rahat bir nefesti.

not: işbu yazı The Antlers'ın Hospice albümüyle uyumlu bir şekilde yazılmıştır.

Ay Burcu Erkeği (25 Temmuz)

*Önündeki iki deliğinden su fışkırtan bi kamyon (böyle bir şey olduğunu bile bilmiyordum) temizliğe devam ederken bir yaz pazarı gecesi klasiği olan yazıma başlamış bulunuyorum. Monitörlerini yeni açan seyircilerimiz için belirteyim, şu yazıyı okuduğunuz sayfanın oralarda başka notlarımı görebiliyor olabilirsiniz, onlar eski yazılar işte.

*Bu sefer biraz daha ruhluyum heralde. Geçen sefer fazlasıyla realisttim. Geçen haftalarla aynı şarkıları dinlediğime göre bana bağlı bir şey demek ki bu, bi de hani derler ya “ayh terazi burcu erkeği değil mi? hepsi bi dengesiz bi dengesiz ayol” falan tarzında laf esprili burç tahminini haklı çıkarmış oldum. Bu aynı tezlere birçok örnek var aslında. Mesela “kova kadını, bak içinde neler neler dönüyor onların” ya da “boğa erkeğiysen boynuzlanmaya mahkumsun” hatta ve hatta “başak burcu değil mi, hafif tüylü oluyo onlar” gibi gibi şeyler. Ve evet anlamıyorum burç yorumlamalarından.

*Biraz önceki paragrafı yardırırken, havaya bir göz gezdiriverdim öylesine. Ya da “Mono” dinlemek bana bunları yapıyor. Gökyüzünde an itibariyle (00.59) turuncu bulutlar var. Güzel bir görüntü hakikaten. Ancak ay göremedim bugün, ona bozuldum biraz. Ay bana hep bazı şeyleri, belki de bazı insanları çağrıştırır. Ay ordayken derim “yalnız değilim” diye. Ay bu geceki gibi eğer beni izlemiyorsa gökyüzünden cidden huzursuz olurum, yalnız kalırım. Ayı bu kadar sevdiğimi bilmezdim ama anlam kazanması güzel bir şey. Hep bana güzel şeyleri anımsatıyor. O yüzden mesaj da atarım “ay var!” diye. Ay var!

*Mono dinliyorum dedim, evet, “Burial at Sea”. Ancak orkestral versiyonları. Bu albüm cidden tüyleri diken diken ediyor.

*Anlam kazandırmaktan da bahsetmişken, ona da geleyim. Anlam kazandırma isteğim acaba yalnız kalmaktan korktuğumdan mı? Hatta korktuğumuzdan mı (yazar burada salaklığını bütün okuyucuya mal etmeye çalışıyor)? Bilmiyorum olabilir ama bu biraz bencilce aslında. Hani “aman hacı yalnız kalmayayım, üzülürüm yoksa” falan diye. Galiba ben, benim için “her şeyden daha değerli” olmuş kişiyi her zaman yanımda hissetmek isterim. “İsterim” demek de bencilce oldu ama. Aman bencilim lan tamam.

*CS Lee’nin ne güzel bir lafı vardı ya “You don’t have a soul, you have a body. You ARE a soul.” diye. Hep her yerde duymak, her yere yazmak falan isterdim. Ne güzel. Yerim ben onu. (Mono – Are You There?).

*Ruh muh falan demişken de diyeyim. Uma Thurman’lı Alfa Romeo (Alfa Romeo’ydu galiba) reklamına gelin gitmek istiyorum resmen. “Ruhumuz olmadan birer makineyiz” tarzında bir şeyler vardı. Onu da bilahare yerim (Oha “bilahare” dedim).

*Yalnız bugün güzel temizlediler. Hiç koku çıkmadı.

*Amy Winehouse da ölmüş. Ama aklıma Hıncal Uluç geldi. Bi daha sanatçı ölümlerinde “su testisi” yorumunu yaparlarsa, “şu testisi” kafalarında kıracam.

*Şeyi de sevmiyorum. 18-19-20 yaşlarındaki kişilerin “O kadar şehit verdik, gençler hala festivale gidiyor”, “hala Amy’ye üzülüyorlar”, “efendim hala köşe başlarında döner yiyip o döneri afedersin bi de onu umarsızca sıçıyorlar” falan tepkilerini vermesini. Yani diğerleri üzülmedi mi? Dün (farazi bir zaman) oğlu veya kızını kaybeden bugün (farazi bir zaman + 1) yine bir düğüne gidebiliyor. Keşke böyle şeyler olmasaydı. Benim bile şu kıçımı kaldıramayan yapımla, kin tutamayan yapımla gidip “intikam!” diye bağırarak demokrasi getiresim gelmişti. Ama cidden olmuyor böyle. 7/24 yas tutamayız. Hayat cidden çok boktan zamanlara düşse bile devam ediyor. Düşününce bile binlerce yıllık insanlık tarihinde herkesin “soyut”, gözle görülemeyen, “yaptım olacak” şeklindeki sınırları yüzünden kaç insan heba oldu. Soyut hacı. Yani yapacak hiçbir şey yok.

*Oslo’ya çok çok üzülüyorum.

*O değil de soyut moyut olaylarına da girdim ya şuncacık beynimle, kendi kendime John Lennon’cılık oynadım ya. Beceremedim. (…gülümsemesi, hayellerin gerçek oluşu)

*Genel olarak böyledir işte. Bir takım değişiklikler bekliyorum. Spora başladım. Mutlu olucam, umutluyum. Kıytırık bir park havuzuna, sonuçlarının somut değerden daha fazla olması dileğiyle, 5 kuruşluk bir dilek dileyerek para attım. Umutluyum. Huzurlu değilim zira sıcak. Ama olacak elbet bir şeyler. Kış bile gelecek. “Moonlight” bile yeniden çıkacak. Sadece her gece bir gün daha sabretmemizi kendimize öğütlememiz gerekiyor.

*Şu albümün son 3 şarkısı da bitsin ben de yatarım. Hepinizin gecesi bi öncekinden kat kat daha iyi olsun.

*Ay görebilseydim iyiydi ya.

Tatlı Rüyalar (18 Temmuz)

Bir Pazar daha oldu bitti. Balkonun sol taraflarından gelen yoğun çöp kokusu yine tüm atmosferi rehin aldı. Ama bu Pazar’ın değiştirdiği bir şeyler var. Aslında o önceki iki neşeli yazı gibi değil de sanırım biraz daha ağır bir şey olacak bu yazı. Bu galiba ya arkada çalan fon müziklerimden, ya da artık iyice sıkılmamdan kaynaklanıyor. Çünkü kafaya takılacak çok şey var. İlk olarak kendime verdiğim sözleri tutmuyorum mesela. Madem iş bulamadım en azından “bu yaz şöyle yapmalıyım” dediğim şeylerin ucundan tutmam gerekti. Lakin tembellik gerçekten 7 ölümcül günahtan biri.

Ağır olmamın bir diğer sebebi de, “özlem” duygusunun giderek ciddi bir boyut alması. Benim için çok önemli olan kişileri çok çok özlüyorum. Ne güzel onlar da bana “abartıyosun Utku, nasıl bu kadar yoğun olabilir ki duyguların” demeden bana karşılık veriyor. Maalesef tabi her saatte, her istediğimle görüşme şansım yok. O yüzden umarım bu bekleyişe değer ve Ankara’da görkemli bir geri dönüş gerçekleşir.

Ankara demişken; ev, anakara… Ankara’nın benim için bu kadar önemli bir yer olacağı zerre aklıma gelmezdi. Hem de profesyonel bir İstanbullu olarak… Hiçbir zaman senelerdir yaşadığım Antalya’yı bana yakın görmemişken, Ankara’ya iki sene içinde kolaylıkla “evim” diyebildim. Ankara galiba ruhumun kilometrekarelere dökülmüş hali, anima’m.

Ama çok da üzgün değilim. Çünkü pesimist olarak bakmıyorum, günlerin çabuk geçtiğinin farkındayım. Hatta şaşırtıcı bile oluyor bazen bu. Tabi bazen sabah uyanıp “bugün çok zor geçecek” dediğim günlerde çok oluyor. Nitekim zor da geçiyor tabi. Ancak öyle ya da böyle, kalp atmaya devam ederken atlatabiliyoruz o günleri de…

(Saat 1.33, kapalı pazar temizliğinin gürültüsü hala çok güçlü.)

Ekim gelecek. Farkındayım ki kavga, gürültü, bıkkınlık olsa bile en kötüsü henüz başımıza gelmedi. Ölene kadar da gelmeyecek gibi görünüyor. Özlemek, sonunda kavuşacağını bildiğin için tatlı. Özlemek, hala sevebildiğini sana öğrettiği için tatlı.

Tatlı şeyler olacak.

Tatlı rüyalar…

Pazar Sürprizi (11 Temmuz)

Evet, Pazar günü bitti gibi. Bak yine Pazar pazarı gürültüleri geliyor. Çöp kamyonlarının senfonisine cırcır böceklerinin o uyumlu korosu eşlik ediyor. Ya da her şey bana ekstra sanatsal geliyor ne bileyim.

Yine sanırım en büyük eğlencem, kaynağım televizyonlar. Zira kanalların çok komik isimli yabancı film yayınlama saatleri gelmiş. Basit bir denklemle açıklayacak olursak; x= lokasyon, y= olağandışı gidişat belirteci üzerinden “x y” formülünün geçerli olduğu isimler. Cümle içinde kullanacak olursak “ben bugün lokasyon gördüm”.

Hayır hayır demek istediğim film isimleri “Uçakta Panik”, “Trende Şok”, “Ahırda Tehlike” falan tarzı çeviri harikası filmler. Yani senarist otursun otursun yazsın, isim düşünsün “The Meaning” falan gibi derin bir isim koysun, sonra gel sen onu “Ürkünç Mesaj” yap. Tabi böyle bi film var mıdır bilmiyorum. Hatta bu düz isimlere bir örnek koskoca Samuel Levent Jackson (o ortadaki “L” harfini açıkçası hiç merak etmedim) filmi “Snakes on a Plane”… Türkçeye nasıl çevrildi acaba?

O değil de yerel kanallara sarmak istiyorum “TV 58”, “Türkmeneli” falan…

Ben naptım? Arkadaşlar sağolsun, tuttular elimden denize götürdüler beni. Tamam belki bu “huzurevi sakini” imajım fena ama çok sıcak be okur (nüfus: 2) napayım?

İşte denize gitmek, yanmak falan. O tür ortamlarda huysuz olurum genelde, “hadi gitmiyo muyuz?” “yeter artık biştim”, “tamam bari ters çevirin” falan tarzında serzenişlerde bulunurdum. (Tam bu sırada Bülent Ersoy’un martı sesine benzeyen ve “guvahak guvahak” şeklinde tezahür eden kahkahası televizyondan geldi, bu sefer de korkuttu). Ancak bu sefer şikayet etmedim çünkü hem arkalarda bir yerde bulunan kız çok güzeldi, hem de çok güzeldi. Bu ikilemeyi tatlı olayım diye yapmadım, kendimce iki neden bulmadan cümleye “hem” diye başlamamın cezasını çektim.

Ha bu arada yanmışım evet. Zira dokununca acıtan yerlerim var. Bak kalbim mesela… Hissedebiliyor musun onu bakışlarınla? Dokunabiliyor

musun mısralarıma ellerinle?

Sözün özü, iş arıyorum. Sanırım 12 ay yapabileceğim bir çeviri işi varmış. Yarın (pazartesi) ona başvurmayı düşünüyorum. Düşünüyorum değil, yapıcam sanırım.

Şu an televizyondaki bol ses ve uçuşan görüntü efektli ve nedense orta çağdan kalma bir kaleden sunuluyormuş gibi görünen magazin programından öğrendiklerim şunlar; 1) Ahu Tuğba gitgide Marsha Klein’a benziyor 2) Dış sesteki eleman 7/24 kabız sanırım 3) Hilal Cebeci

Hadi tamam Akıllı TV’de kedili video saatleri gelmiş. Ben gidiyorum.

I Need Some Help Over Here (4 temmuz günü yazılmıştır)

Ne olmuş bakayım? 4 Temmuz ikibinonbir olmuş. Amerigan bağımsızlık gününü de bu vesileyle kutlayayım çok umurumdaymış gibi. Baştaki soruyu şu yüzden sordum, günler boyunca bıdır bıdır “ay yok şöyle kötüyüm”, “şu kadar çaresizim”, “ekim gelse de Ankara’ya dönsem” diyen bünyem ne durumdadır bir durum değerlendirmesi yapalım.

4 Temmuz itibariyle ilginç bir coğrafi konumda bulunan evimin balkonundan yazıyorum. Saat 00.08 olmuş. Hemen balkonun sağ tarafı bir Pazar günü klasiğimiz olan, “Kapalı Bazar Çileleri” adlı senfoniyi seslendirmekte. Belediye işçilerinin süpürge ve faraşlarının o büyüleyici sesleri ve insanı kendinden geçiren pazar sonrası çürük meyve-sebze kokusu etrafımızı sarmış durumda. Direk bitişiğimizde de cami var. Tek isteğim şu an ezan okunmaması. Zira korkudan sıçrayıp sandalyemden düşebilir ve geceme macera katabilirim. İmamın evimizin salonundan canlı yayınla elinde megafon şeklinde “VUALLAAAAH” şeklinde bir girizgah yapmasını hoş karşılayacağımı sanmıyorum.

Salon demişken odam yani. Zira kendime ait bir oda olmadığı için –neredeyse- 7/24 Show Turk’ün, Almancı Türklere yönelik “Gurbetçilere müjde! Kuaför ve cilt bakımı artık mahallenize geldi! Zıvaynengerştrase 76 numarada, Türkayişen Pıratisyeren Kuaför açıldı” tarzında reklamlarının bize ulaştığı televizyonla beraber salonda yatıyorum.

Sıcak ve nemli havadan dolayı da kendimi Vietnam’da hissetmem normal. Zira kesinlikle evimiz metrekareleri içinde bir “boot-camp” havası mevcut. Yemeğini yap – kendin ye - ekmek al – yalnız kalma ilkelerinin hunharca benimsendiği bu Saigon atmosferinde “sabahları Napalm kokusuna” bayılmıyoruz ancak pazardan gelen bozuk koku nedeniyle içimizin geçtiği oluyor. Ancak imam sağolsun “HAYYEEAAA!” nidalarıyla bizi kendimize getirebiliyor.

Ben de yazıyorum. Zorlu duygusal şartlarda yazılan yazılar daha bereketli olur derlerdi. Fakat ben hala “Türkün aklı ya kaçarken ya da sıçarken gelir” safhasındayım. Kaçılacak bir şey bulamadım ancak diğerinde halen çamaşır suyu arkası okuyorum, ne kadar yaratıcılığımı etkilerse.

Yalnız hissettiğim için çoğu zaman yaptığım şey bellidir. Mesac çekmek için telefona sarılırım. Ancak tam bir ikili ilişki ve arkadaşlık özürlü olduğum için ürkütücülük yaparım. Mesaj alışverişim genelde şu şekilde cereyan eder; Ben – karşımdaki insan – ben – karşımdaki insan – ben – ben – ben – ben (“niye yazmıyirsin ki yav ehe ehe” üslubuna giderek yaklaşmak).

İşten çağırılmadım. Param yok. Rock N Coke’u ekeceğim gibi şehir içine de bi kaç bişeyler falan içmek için zor çıkıyorum.

“ALLAHIN RIZASI İÇİN BU YAZIYI BEĞEN, PAYLAŞ, YORUM YAZ…” ki orada olduğunu anlayabileyim ey iki gözlü, sol eli suratında olan şahıs.

Bi de aradan onca senelik yaşanmışlık geçmesine rağmen Tori Amos’a hala aşığım. Türkiye’ye gelme Tori, bi de seni kaçırmaya dayanamam.

Aha tır geçti…

NOT: O bakımlardan rahatsızlık için kusura bakmayın.

NOT-2: Rock N Coke'a gidecekler bilmeseler bile lüffen, favori gruplarıyla aynı saate denk gelmezse Mogwai'ye gitsinler. Benim için en azından...

I Need Some Help Over Here (4 temmuz günü yazılmıştır)

Ne olmuş bakayım? 4 Temmuz ikibinonbir olmuş. Amerigan bağımsızlık gününü de bu vesileyle kutlayayım çok umurumdaymış gibi. Baştaki soruyu şu yüzden sordum, günler boyunca bıdır bıdır “ay yok şöyle kötüyüm”, “şu kadar çaresizim”, “ekim gelse de Ankara’ya dönsem” diyen bünyem ne durumdadır bir durum değerlendirmesi yapalım.

4 Temmuz itibariyle ilginç bir coğrafi konumda bulunan evimin balkonundan yazıyorum. Saat 00.08 olmuş. Hemen balkonun sağ tarafı bir Pazar günü klasiğimiz olan, “Kapalı Bazar Çileleri” adlı senfoniyi seslendirmekte. Belediye işçilerinin süpürge ve faraşlarının o büyüleyici sesleri ve insanı kendinden geçiren pazar sonrası çürük meyve-sebze kokusu etrafımızı sarmış durumda. Direk bitişiğimizde de cami var. Tek isteğim şu an ezan okunmaması. Zira korkudan sıçrayıp sandalyemden düşebilir ve geceme macera katabilirim. İmamın evimizin salonundan canlı yayınla elinde megafon şeklinde “VUALLAAAAH” şeklinde bir girizgah yapmasını hoş karşılayacağımı sanmıyorum.

Salon demişken odam yani. Zira kendime ait bir oda olmadığı için –neredeyse- 7/24 Show Turk’ün, Almancı Türklere yönelik “Gurbetçilere müjde! Kuaför ve cilt bakımı artık mahallenize geldi! Zıvaynengerştrase 76 numarada, Türkayişen Pıratisyeren Kuaför açıldı” tarzında reklamlarının bize ulaştığı televizyonla beraber salonda yatıyorum.

Sıcak ve nemli havadan dolayı da kendimi Vietnam’da hissetmem normal. Zira kesinlikle evimiz metrekareleri içinde bir “boot-camp” havası mevcut. Yemeğini yap – kendin ye - ekmek al – yalnız kalma ilkelerinin hunharca benimsendiği bu Saigon atmosferinde “sabahları Napalm kokusuna” bayılmıyoruz ancak pazardan gelen bozuk koku nedeniyle içimizin geçtiği oluyor. Ancak imam sağolsun “HAYYEEAAA!” nidalarıyla bizi kendimize getirebiliyor.

Ben de yazıyorum. Zorlu duygusal şartlarda yazılan yazılar daha bereketli olur derlerdi. Fakat ben hala “Türkün aklı ya kaçarken ya da sıçarken gelir” safhasındayım. Kaçılacak bir şey bulamadım ancak diğerinde halen çamaşır suyu arkası okuyorum, ne kadar yaratıcılığımı etkilerse.

Yalnız hissettiğim için çoğu zaman yaptığım şey bellidir. Mesac çekmek için telefona sarılırım. Ancak tam bir ikili ilişki ve arkadaşlık özürlü olduğum için ürkütücülük yaparım. Mesaj alışverişim genelde şu şekilde cereyan eder; Ben – karşımdaki insan – ben – karşımdaki insan – ben – ben – ben – ben (“niye yazmıyirsin ki yav ehe ehe” üslubuna giderek yaklaşmak).

İşten çağırılmadım. Param yok. Rock N Coke’u ekeceğim gibi şehir içine de bi kaç bişeyler falan içmek için zor çıkıyorum.

“ALLAHIN RIZASI İÇİN BU YAZIYI BEĞEN, PAYLAŞ, YORUM YAZ…” ki orada olduğunu anlayabileyim ey iki gözlü, sol eli suratında olan şahıs.

Bi de aradan onca senelik yaşanmışlık geçmesine rağmen Tori Amos’a hala aşığım. Türkiye’ye gelme Tori, bi de seni kaçırmaya dayanamam.

Aha tır geçti…

NOT: O bakımlardan rahatsızlık için kusura bakmayın.

NOT-2: Rock N Coke'a gidecekler bilmeseler bile lüffen, favori gruplarıyla aynı saate denk gelmezse Mogwai'ye gitsinler. Benim için en azından...

5 TeLe - 2

22. Uluslararası Ankara Film Festivali'nin birkaçıncı günü de geride kaldı ve bütçeme göre filmlere gitmeye devam ediyorum. Bu sefer mekanım Batı Sineması, ki ilk defa gidiyorum gerçeği söylemem gerekirse. Çok sıcak, samimi, iddiası olmayan ama sanırım festival için de biraz yetersiz bir salon. Pek bir restorasyon yapılmamış anladığım kadarıyla, olsun yine de filmin içine girebiliyor insan.

19 Mart'ta Carancho / Akbaba'ya, bir kaç gündür iple çektiğim filme gidecektim. Sabah gün güneşli, insanlar neşeli, sen de gel oyna, susam sokağına. Bu güzel sabah kahvaltıyı dışarda edeyim bari diye düşündüm. Şehre gittim, kahvaltı için kısıtlı bir sürem olduğunu anlayınca "iyi o zaman ya filmden çıktıktan sonra yerim bari" dedim.

Demez olaydım.



Filmin yarısında açlıktan doğan tansiyon düşmesinden dolayı salondan dışarı attım kendimi. O yüzden 19 Mart 2011 tarihi 14.30 saati Batı Sinemaları salon 1'de kim varsa verdiğim 10 saniyelik rahatsızlıktan dolayı özür dilerim. Halbuki film harka gidiyordu. Tansiyonumun düşmesine değil de, güzelim filmin kaçmasına üzüldüm.

Neyse işte dışarı çıkınca da bisküvi falan yedim, sonra esaslı bir yemek yiyip kendime geldim. Filmi de dün (20 Mart) izleme şansını yakaladım. Şimdi dönelim Carancho'ya;

Carancho / Akbaba

Festivalin resmi sitesinden bir alıntıyla başlayalım;

Arjantin’in en başarılı yönetmenlerinden biri olan Trapero, 2008 yapımı Leonera’dan sonra Arjantin sokaklarındaki şiddete dikkat çeken yeni filmiyle sahneye dönüş yapıyor. Arjantin’de her yıl sekiz binden fazla insan trafik kazalarında yaşamını kaybetmektedir. Her trajedinin ardında, sigorta şirketlerinin tazminatları ve yasaların zayıflıklarıyla desteklenen bir endüstri bulunmaktadır. Avukat olan Sosa, olası müşteriler arayışında devlet hastanelerinin acil servisleri ile karakollar arasında mekik dokuyan bir carancho, yani akbabadır. Luján ise aynı bölgede çalışan genç bir doktordur. Sokakta karşılaştıkları gece, Sosa ile Luján arasında bir aşk başlar. Lujan, bir adamın yaşamını kurtarmaya çalışırken, Sosa ise aynı adamı “avlamak” için uğraşmaktadır. Yeniden çekim haklarının Hollywood tarafından satın alındığı film, Arjantin’de çoktan kurumsallaşmış bir suç faaliyetinin gerçekçi bir portresini sunuyor.

Bu konu özeti, dikkatimi çeken unsur oldu. Yani genelde, festival filmlerine konuya bakılarak gidilmez belki ama bu özellikle çok hoşuma gitti. Nitekim de, filmin teknik detaylarından çok konusu, kurgusu öne çıktı. İnsan "vay be yönetmen şurdan şöyle yapmış, ordan da öyle hmm" falan diye düşünmektense "Sosa! Anam iyi misin lan?!" falan gibi olabiliyor. Çünkü gerçekten hem orjinal hem de sürükleyici bir metin.



Arjantin meşhuru yönetmen Pablo Trapero da bu Coen kardeşler-vari metni, karanlık ve etkileyici yöntemleriyle yolluyor seyirciye. Karanlık demişken, film cidden karanlık. "Çünkü hayat karanlık, yeğen!" geyiği yapmak istemiyorum ama film karanlık olduğu kadar da gerçek.

Azıcık da oyunculara gelelim, Ricardo Darin'i tanımıyordum. Ancak büyük bir hata yapıyormuşum demek ki, sağda solda güzel yorumlar okudum kendisiyle alakalı. Kendi gördüğüm kadarıyla da hani bu filmde öyle olağanüstü bir oyunculuğu olmayabilir belki ama sade, öz, güzel bir performans sergiliyor.

Sonuç olarak festival kapsamında olmasa da görülesi bir film kesinlikle. Gidin, izleyin derim. 23 Mart Perşembe akşamı saat 19.15'te Kızılay Büyülüfener'de tekrar gösterilecek. Güzel bir salon. O akşam işi olmayan can sıkıcılar için bir zorunluluk olsun bu film.

Filmin trailer'ı burada.

Perşembe günü de, Siyah Beyaz uzun metraj, Celda 211 uzun metraj, Başka Bir Evren kısa filmleri gibi üç seanslık mükemmel bir maraton yapıyorum. Maratondan sonra özel "5 TeLe" ile geri döneceğim. Üstünüzü iyi örtün anacım...

Dipnot: Bu arada ucuzluk diye heralde filme çok acayip tipler gelmişti. Tam bir "Transformers" ya da "Recep İvedik" tarzı filmler izleyicileri vardı iki tane. Biri diğerine "Soysuzlar Çetesi'ni beraber izlemiştik di mi?" dedi. Diğeri "ben sevmedim la onu, tarihi olayı çarpıtmışlar ya" dedi. Öteki "Zaten kızlar Brad Pitt için gidiyo ehe ehe" dedi.

"Tarihi olayı çarpıtmışlar" ne la?

Yediğim bisküvi "Gofredo"yu ararken bu çıktı.