I Need Some Help Over Here (4 temmuz günü yazılmıştır)

Ne olmuş bakayım? 4 Temmuz ikibinonbir olmuş. Amerigan bağımsızlık gününü de bu vesileyle kutlayayım çok umurumdaymış gibi. Baştaki soruyu şu yüzden sordum, günler boyunca bıdır bıdır “ay yok şöyle kötüyüm”, “şu kadar çaresizim”, “ekim gelse de Ankara’ya dönsem” diyen bünyem ne durumdadır bir durum değerlendirmesi yapalım.

4 Temmuz itibariyle ilginç bir coğrafi konumda bulunan evimin balkonundan yazıyorum. Saat 00.08 olmuş. Hemen balkonun sağ tarafı bir Pazar günü klasiğimiz olan, “Kapalı Bazar Çileleri” adlı senfoniyi seslendirmekte. Belediye işçilerinin süpürge ve faraşlarının o büyüleyici sesleri ve insanı kendinden geçiren pazar sonrası çürük meyve-sebze kokusu etrafımızı sarmış durumda. Direk bitişiğimizde de cami var. Tek isteğim şu an ezan okunmaması. Zira korkudan sıçrayıp sandalyemden düşebilir ve geceme macera katabilirim. İmamın evimizin salonundan canlı yayınla elinde megafon şeklinde “VUALLAAAAH” şeklinde bir girizgah yapmasını hoş karşılayacağımı sanmıyorum.

Salon demişken odam yani. Zira kendime ait bir oda olmadığı için –neredeyse- 7/24 Show Turk’ün, Almancı Türklere yönelik “Gurbetçilere müjde! Kuaför ve cilt bakımı artık mahallenize geldi! Zıvaynengerştrase 76 numarada, Türkayişen Pıratisyeren Kuaför açıldı” tarzında reklamlarının bize ulaştığı televizyonla beraber salonda yatıyorum.

Sıcak ve nemli havadan dolayı da kendimi Vietnam’da hissetmem normal. Zira kesinlikle evimiz metrekareleri içinde bir “boot-camp” havası mevcut. Yemeğini yap – kendin ye - ekmek al – yalnız kalma ilkelerinin hunharca benimsendiği bu Saigon atmosferinde “sabahları Napalm kokusuna” bayılmıyoruz ancak pazardan gelen bozuk koku nedeniyle içimizin geçtiği oluyor. Ancak imam sağolsun “HAYYEEAAA!” nidalarıyla bizi kendimize getirebiliyor.

Ben de yazıyorum. Zorlu duygusal şartlarda yazılan yazılar daha bereketli olur derlerdi. Fakat ben hala “Türkün aklı ya kaçarken ya da sıçarken gelir” safhasındayım. Kaçılacak bir şey bulamadım ancak diğerinde halen çamaşır suyu arkası okuyorum, ne kadar yaratıcılığımı etkilerse.

Yalnız hissettiğim için çoğu zaman yaptığım şey bellidir. Mesac çekmek için telefona sarılırım. Ancak tam bir ikili ilişki ve arkadaşlık özürlü olduğum için ürkütücülük yaparım. Mesaj alışverişim genelde şu şekilde cereyan eder; Ben – karşımdaki insan – ben – karşımdaki insan – ben – ben – ben – ben (“niye yazmıyirsin ki yav ehe ehe” üslubuna giderek yaklaşmak).

İşten çağırılmadım. Param yok. Rock N Coke’u ekeceğim gibi şehir içine de bi kaç bişeyler falan içmek için zor çıkıyorum.

“ALLAHIN RIZASI İÇİN BU YAZIYI BEĞEN, PAYLAŞ, YORUM YAZ…” ki orada olduğunu anlayabileyim ey iki gözlü, sol eli suratında olan şahıs.

Bi de aradan onca senelik yaşanmışlık geçmesine rağmen Tori Amos’a hala aşığım. Türkiye’ye gelme Tori, bi de seni kaçırmaya dayanamam.

Aha tır geçti…

NOT: O bakımlardan rahatsızlık için kusura bakmayın.

NOT-2: Rock N Coke'a gidecekler bilmeseler bile lüffen, favori gruplarıyla aynı saate denk gelmezse Mogwai'ye gitsinler. Benim için en azından...