Bir Pazar daha oldu bitti. Balkonun sol taraflarından gelen yoğun çöp kokusu yine tüm atmosferi rehin aldı. Ama bu Pazar’ın değiştirdiği bir şeyler var. Aslında o önceki iki neşeli yazı gibi değil de sanırım biraz daha ağır bir şey olacak bu yazı. Bu galiba ya arkada çalan fon müziklerimden, ya da artık iyice sıkılmamdan kaynaklanıyor. Çünkü kafaya takılacak çok şey var. İlk olarak kendime verdiğim sözleri tutmuyorum mesela. Madem iş bulamadım en azından “bu yaz şöyle yapmalıyım” dediğim şeylerin ucundan tutmam gerekti. Lakin tembellik gerçekten 7 ölümcül günahtan biri.
Ağır olmamın bir diğer sebebi de, “özlem” duygusunun giderek ciddi bir boyut alması. Benim için çok önemli olan kişileri çok çok özlüyorum. Ne güzel onlar da bana “abartıyosun Utku, nasıl bu kadar yoğun olabilir ki duyguların” demeden bana karşılık veriyor. Maalesef tabi her saatte, her istediğimle görüşme şansım yok. O yüzden umarım bu bekleyişe değer ve Ankara’da görkemli bir geri dönüş gerçekleşir.
Ankara demişken; ev, anakara… Ankara’nın benim için bu kadar önemli bir yer olacağı zerre aklıma gelmezdi. Hem de profesyonel bir İstanbullu olarak… Hiçbir zaman senelerdir yaşadığım Antalya’yı bana yakın görmemişken, Ankara’ya iki sene içinde kolaylıkla “evim” diyebildim. Ankara galiba ruhumun kilometrekarelere dökülmüş hali, anima’m.
Ama çok da üzgün değilim. Çünkü pesimist olarak bakmıyorum, günlerin çabuk geçtiğinin farkındayım. Hatta şaşırtıcı bile oluyor bazen bu. Tabi bazen sabah uyanıp “bugün çok zor geçecek” dediğim günlerde çok oluyor. Nitekim zor da geçiyor tabi. Ancak öyle ya da böyle, kalp atmaya devam ederken atlatabiliyoruz o günleri de…
(Saat 1.33, kapalı pazar temizliğinin gürültüsü hala çok güçlü.)
Ekim gelecek. Farkındayım ki kavga, gürültü, bıkkınlık olsa bile en kötüsü henüz başımıza gelmedi. Ölene kadar da gelmeyecek gibi görünüyor. Özlemek, sonunda kavuşacağını bildiğin için tatlı. Özlemek, hala sevebildiğini sana öğrettiği için tatlı.
Tatlı şeyler olacak.
Tatlı rüyalar…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder