Şu an saat sabaha karşı 4.56... En azından "şu" kelimesini yazdığım zaman öyleydi. Bense her zamanki gibi karanlık odamdayım... Oda arkadaşım yine yok... Kaloriferden çok ilginç sesler gelir oldu. Bu saatte kampüste başka uyanık olan var mıdır acaba? Varsa ne yapıyodur?
Gece boyunca önce Beşiktaş'ın maçını seyrettim, skoru bildim. Pek büyülenmedim skoru bildiğime. Böyle şeyleri çoğu zaman yaparım. Salak oyun sitesinin tekinde pin-pon oynadım. Eski Eurovision'lara, özellikle Sebastian Tellier'e baktım. Sonra Prodigy konserleri falan izledim ki o adamları konserde görmek gerek. Manyaklar... Sonra Elitsa Todorova'dır, efendim Bat For Lashes'tır, Ceylan Ertem'dir gayet güzel şeyler dinledim. Konserve barbunyayla beslendim.
Sonra bi şeylerin ters gitmeye başladığını anladım...
Saçlarım uzuyordu, sakallarım tekrar o düzensiz şeklini almaya doğru yola çıkıyordu, bi kaç gündür tanıdık kimseyle doğru düzgün konuşmadığımı farkettim, başımdaki ağrılar ikinci haftasını tamamlıyodu nerdeyse. Ve ağrı kesiciler... Belki de onlar da böyle yapıyo olabilirdi beni. Aynaya baktığımda bi ışık görememeye başladım. Sanki o korku filmlerindeki komple siyah gözlü elemanlara dönüşecektim. Yaklaşık 30-35 saattir ağzımdan tek bir hece çıkmadı. Bakkal dahil kimseye bi şey söylemediğimi şu saatlerde farkettim. İçimden de "Ulan ne kadar memnunum hayatımdan böyle böyle!" diyodum.
Farkettim ki hiç bir şey yapmıyorum.
Hiç bir şey yapamıyorum.
Hiç bir şey!
Sonra alttan alttan Karin'in, o harika, bana göre dünyanın en büyüleyici seslerinden biri girdi...
"this will never end, cause i want more
more give me more
give me more"
Sözler, "çok, çok güzel... çok doğru, evet!" diye tepki verdiğim, bi şarkıydı bu... Gece gece gerçekten derinlerime işliyodu...
Tabi, devamını istediğiniz bi şeyi neden bırakabilirdiniz ki?
"Kalbim olsaydı seni sevebilirdim,
Sesim olsaydı sana şarkılar söyleyebilirdim.
Geceden sonra uyandığımda,
Yarının neler getireceğini göreceğim..."
Bunalımdayım okurgaçlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder