“Keşke seni tanıdığım andan itibaren bilseydim sana olan borcumun ödenemez olduğunu. Çünkü seni reddeden kemiklerin tarafından kötüye kullanıldın ve beni bunu düzeltmem için çağırdın. Odaya girdiğimde seni kolunda o tüplerle görmek… Sana verilen morfin sırasında makinelerden gelen ses, ne kadar detoneydi. Seni yedirdiler, uyuttular. Ama bana dediler ki, içinde ne fırtınalar dönüyormuş. İnanmadım. Seni kontrol etmeye geldiğimde, sana gülümsedim. Bir süre konuşmadın. Donmuştun. Ses tonumdan nefret ettiğini söyledin, seni çok yalnız hissettiriyormuş. Sonra bana dedin ki, gitmeliymişim. Ama biliyor musun? İçimde bir şeyler benim orada, o hastane yatağının yanında kalmamı söyledi. Çıkıp gidebilirdim. Ama senin yanındaydım. Yanında huzursuz bir şekilde uyuyakaldım. Çünkü onlara inanamadım. Bana dediler ki; seni kurtarmanın hiçbir yolu yokmuş…”
Rüyasında sonsuz bir boşluk gördü. Karşısında hastası vardı, karısı. Keşke hasta olmasaydı. Keşke ona demeselerdi, sonunun yakın olduğunu. Her güzel şeyin bir sonu vardı, ama neden bu kadar erkendi ki? Neden oydu ki? Neden “suçsuz olan”? Şimdi ise karşısında duruyordu işte.
“Bırak işimi yapayım.” diye yalvardı. Sorun ne bilmiyordu ama içinden bir ses kalbinin altında olduğunu söyledi. Elini oraya doğru uzattı. Kız sadece irkildi. Buna izin veremezdi. Onun yalvaran sesi bile kulaklarını tırmalıyordu. Ona doğru uzanan eli, elinin tersiyle ittirdi. Ağlamaya başladı çölün ortasında.
“Özür dilerim. Seni kırmak istemezdim. Ama ne yaptığını görmüyor musun? Görmüyor musun konuşmaktan korkuyorum. Çünkü ses tonumdan nefret ediyorum. Çünkü seni kızdırıyorum. Biliyor musun? Sadece sen uyurken konuşabiliyorum. İşte o zaman sana her şeyi anlatıyorum; her nasılsa beni bir şekilde duyabileceğini hayal ediyorum. Bırak işimi yapayım.” dedi adam. Kız sustu. Adam elini uzatırken sadece izledi. Adam elleriyle içinden, kalbinin altından simsiyah bir kurşun çıkarırken kız sadece izledi. Adam ellerinden kanlar damlamasına rağmen gülümsedi.
“İyileştirdim seni!” diye sevindi adam.
“Keşke bu kadar kolay olsa.” diyebildi kız sadece, bembeyaz elbisesine tezat oluşturacak koyulukta bir kan damlası damlarken.
Adam irkilerek uyandı. Kız yanındaki yatakta yatıyordu. Bu sefer uyuma sırası kızdaydı. “Rüyalarında bir katilim, korkunç bir adamım etrafında dolanan. Sen uyanıkken ise imkansızım, acizim, seni sürekli hayal kırıklığına uğratıyorum.” diye fısıldayabildi ancak. Yatağın etrafına bakındı, ailenin gönderdiği ufak biblolara göz gezdirdi. En son baktığı şeyde de o vardı, bir çerçeve içinde kızın resmi. Kendini o zaman, kızın yatağının kenarında hapis hayatı yaşayan bir ağıt şarkıcısı gibi hissetti. “Seni kurtarmak için, o içindeki kurşunları seve seve alıp, kendi kalbime yerleştirirdim.” diye düşündü, iç çekti. Belki de her şeyin sonu olacak o gözyaşlarından birini dökerek havaya baktı.
“Birisi, herhangi bir kimse bana bunu nasıl durduracağımı söylesin. Çığlık atıyor, acı çekiyor, sonu geliyor ve buna ben sadece şahit olabiliyorum. İliklerim donuyor, hastalıklı gibiyim, acizim bu odada. Ben burada, onun yanında yattığım sürece kimse onu kurtarmaya gelemeyecek…”
***
Kız çölün ortasındaydı.
“Çıkar beni. Beni çıkar. Bu olanları sonlandıramaz mısın? Kapıları kapatsan onların suratına, gitmez mi bu bela? Kurtar beni. Beni kurtar. Bütün bu olanlardan beni koruyamaz mıydın? Beni buradan kazıp kurtaramaz mısın?”
Çığlıklı sesi her yanı sardı.
Adam doktorların sesini duyarak uyandı. “Yeter artık!” diyorlardı. O bu makineye bağlı kaldığı sürece acı dolu bir ölüm onu bekleyecekti.
“Kapatmalıyız makineyi, onu kurtarmanın bir yolu yok.” Kız hala yanındaydı. Adam doktorları yine dinlemedi, ona veda etmenin bu kadar zor olmasını anlamalarını bekliyordu. Fişin çekilmesini istemiyordu.
“Bu kadar mutsuz olmaya başladığımız günleri hatırlıyor musun?” Cevap gelmedi. Cevap beklemiyordu da zaten. “Gümüş alyansları takmıştık, kimse alkışlamıyor gibiydi. Sonra buralara taşındık, hayal kırıklığına uğradık. Uykularımız bozulmuştu, rüyalarımız birleşmişti. Hatta hatırlıyor musun? Sen bütün hastanelere özgeçmişini yollayıp duruyordun. Ne acılı bir süreçti...
…Şimdi burada başbaşayız. İçeri doktor girdiğinde birimiz ölecek. Fiş çekilecek. Kimse bizi düzeltemez, kimse yapamaz bunu. Kimse bizi dinlemez “Yapma” dediğimizde, kimse bizi anlamaz. Bırakalım girsinler içeri.”
***
Birden bütün makineler sustu. Monitörler sadece son bir kere daha öttü. Adama hastanedeki bütün yataklar boş gibi geldi. Kendinin yattığı yatak hariç. Hareket edemiyor gibiydi. Adam yatağa daha sıkı yerleştiğinde yanında hayal meyal karısını gördü… Kadın, adamın kolundaki o aptal hastane bilekliğini çıkardı. Yüzüğünü de adamın avucunun içine sıkıştırdı.
Adam kendi üstüne başına baktı. Bembeyaz hasta kıyafetleri. Kollarında serumlar. Kaburgaları parçalanacak gibiydi. Hasta olan kendisiydi.
Kadın doktor kıyafetleriyle ona yaklaştı. Adam ondan başka kimseyle konuşmak istemiyordu. Sanki herkes onu sivri pençeleriyle bekleyen düşmanlarıydı. Zaten serumlar yüzünden hareket etmek zorlaşıyordu. Kendini iyiden iyiye kapanda hissetti:
“Doktorlar girdi değil mi? Bak kolaymış aslında.” diyebildi adam. Artık süresi daha da azdı. Zaman ona hiç doğru gibi gelmiyor gibiydi zaten. Zaman sadece onu karısından ayıracak sivri pençeli bir düşmandı:
“Konuşmaktan korkma, başkasının yerine konuşma. Zayıfken pazarlık etme, seni suçlamalarına izin verme. Bazı hastalar kurtulamaz, bunun sorumluluğu sana ait değil…
…Kimsenin senin bunu hak ettiğini söylemesine izin verme.”
Birden adam sustu. Nefesi son bir kere daha çıktı.
Rahat bir nefesti.
not: işbu yazı The Antlers'ın Hospice albümüyle uyumlu bir şekilde yazılmıştır.
