Güzel bir kaç deneyim yaşadığım için kendimi şanslı sayıyorum. Her ne kadar kötü sonlansalar da bütün bu deneyimler bana yeni bi şeyler öğretiyor. Ben ise öğrenmeye açım, çünkü bünyemin sürekli hatalar yaptığını düşünüyorum. Yeni şeyler yaşayarak ve öğrenerek o hataları tekrarlamayacağımı, ders alacağımı sanıyorum. Öyle mi olur bilemem tabi...
Bir süre önce, sağolsun bi arkadaşım vasıtasıyla “imkansız” sandığımı buldum. Ya aslında hala imkansız olduğunu sanıyorum o eşin. Neden? Çünkü, hani bi laf var ya “beni bi tek sen anladın, ama sen de yannış anladın bea” diye, o gerçekleşti. Yanlış anlamadan sonra ikinci bi şansa da hak kazanamadım. İkinci bi şansı da haketmedim. Tabi geçmişte oynadığı oyunlardaki gibi, yaptığı hatalardan sonra genellikle en az bi şans daha kazanırdı bu ufaklık. En zevkli “oyunda” ise hakkının bu kadar çabuk bitmesine de üzüldü tabi doğal olarak. Üzüldü doğru kelime değil sanırım. Yıkıldı...
Ya tabi şimdi okuyan olursa büyük bi ihtimal anlamayacaktır bu cümleleri. Ben de ilk defa birileri anlasın, beğensin diye değil içimi dökmek için yazıyorum şu an. Bak bu da bi itiraf olsun benden (Take Me To The Hospital’lar devam edecek bişeyler anlamak isteyenler için).
Şöyle söyleyeyim sanırım benim başıma gelen en “uygun” şeydi o. O yüzden artık pek üzülmüyorum, çünkü öyle bir şeyin var olması, “oralarda bi yerlerde” olması falan sevindirdi beni. Zaten unuttuğum bi tarihte de demiştim “böyle bi arkadaşa da ihtiyacım vardı, bi taşla iki kuş vurdum, bi jetonla iki oyuna birden daldım. Çok iyi de oldu, çok da güzel, iyi oldu, tamam mı?” diye. Yani heralde bi üzüntü var hala bende, %100 Hyp Hatasıyla üretilmiş olan bir son olduğu için. Ki kolay geçeceğini de sanmıyorum.
Deneyimdi işte bu da. İlerde karşıma “böyle” birinin çıkma ihtimali yok sayılır hatta. Bi daha o kadar mutlu da olamam belki heralde. Ama “live with these facts” be Hyp! Olsun işte napalım? Kim mükemmel bi hayata ereceğimi düşünüyodu ki?
Şu satırları en optimist halimle yazıyorum bu arada onu söyliyim. Çünkü en pesimist halimi de gördüm, bir başka deneyimde, yürekler ağızlara geldi (bak bilenler hemen anladı neden bahsettiğimi).
Bilenlerin anladığı o (bir başka) deneyim de ilginç. Kendime aslında ne kadar cesur olduğumu korkunç bi şekilde gösterdi o deneyim. Ve ne kadar sevildiğim ve merak edildiğimi de... O yüzden destek olan, olmaya çalışan, olmak istemese de ayıp olmasın diye ses çıkarmayan herkese teşekkürler. Ağızlara gelen yürekler içinse binlerce kere özürler diliyorum. Ben nerden bileyim o kadar sevildiğimi lan? Niye göstermiyosunuz olm?
Neyse işte ya, gerçekten içimi dökmek istemiyo olsam bu kadar özensiz bi yazı yazmazdım. Çünkü aklıma ne geldiyse yazdım. Şu saatten sonrası benim için artık bi “rehabilitasyon” hemen ardından da “resürreksiyon” (resurrection be kıllanma hemen) dönemi olacak. Nasıl olsa her şeyi kaldırabilecek, gülüp geçebilecek ve içimde mücadele edebilecek güçteyim. Yine de işler istediğim gibi olursa bana yardımcı olur.
Bazı kişiler bişeyler yaşadıktan sonra artık tamamen insan olur. Ben de Shmi Skywalker’ın söylediği gibi “Now I’m completed” diyorum. Dilerim bundan sonra her şey dilediğim gibi olur (bencilim tabi ne olacağıdı?), olmazsa da canın sağolsun. Ruhani şeylerle uğraşmayıp artık biraz daha insan olmanın da vakti geldi.
Bu saatte bile (04.24AM) benim iyiliğimi düşünen yeni arkadaşıma da selamlar olsun. Bak öyle bişeyler de kazandım bi yandan. Bu da güzel oldu. Neyse...
Hurma ve zemzem ikilisini öneriyorum. Hayat kurtarıyorlar.
Fors seninle de mey olur inşallah... Hyp “the Creepy Bastard” leaves the building...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder